Trasa spacerowa nr. I.
Tablica koloru brązowego

Na trasie nr. 1 znajduje się 13 przystanków, które prowadzą przez historyczne centrum miasta. Dla łatwiejszej orientaci trasa jest znaczona strzałkami na krawężnikach chodników.

Trasa rozpoczyna się na Placu Wielkim przy centrum informacyjnym, następnie prowadzi przez schody Na Kozince koło byłego browaru z powrotem na rynek i dalej koło kościoła Wniebowstąpienia MariiPanny do znanych „Schodów Gočára“. Z Placu Małego trasa prowadzi koło kościoła ewangelickiego (arch. Liski) do ogrodów Žižki i dalej schodami do teatru Klicpery. Uliczkami starego miasta można dotrzeć do Miejskiej Sali Koncertowej i byłego seminarium biskupiego z kaplicą Św. Jana Nepomucena, skąd można ulicą Zieglera dojść na rynek Św. Jana, gdzie trasa się kończy.

Dzwonnica renesansowa została dokończona w 1589 roku, żeby służyła miastu jako wieża wartownicza i pożarowa. Nazwę uzyskała dzięki wykorzystanemu materiałowi budowlanemu - białemu kamieniu.

Na wieży wisi dzwon Augustyn - po praskim dzwonie Zygmunt jest drugim największym dzwonem w Czechach. Został odlany w 1509 roku przez hradeckiego ludwisarza Ondřeja Žáčka, zanim został umieszczony na wieży znajdował się na drewnianym postumencie przy kościele Św. Klimenta obok fundamentów wieży. Waży 10 ton a jego średnica wynosi ponad dwa metry. Przy uroczystych wydarzeniach i jarmarkach dzwon uruchamiało zawsze 8 mężczyzn.

Pierwotny zegar wieżowy zegarmistrza Vavřinca z 1591 roku zastąpił mechanizm Josefa Božka w roku 1829. Nowoczesny zegar elektryczny zachował niezwykły spodob wskazywania czasu, duże wskazówki wskazują godziny, a małe wskazują minuty. Wieża ma wysokość 71,5 m.

Kościół katedralny Ducha Świętego jest gotycką budowlą ceglaną, która należy do najstarszych zabytków historycznych miasta, założona została przez królową Elżbietę Ryksę w 1307 rok. W 1424 roku był w kościele Ducha Świętego tymczasowo pochowany Jan Žižka z Trocnova. Nazwę kościół katedralny uzyskał w czasie założenia biskupstwa w 1664 roku. W latach 1864 -1874 katedra uzyskała postać neogotycką. Wieża została przebudowana w 1901 roku.

Katedra ma długość 56 metrów i wysokość 33 metry. Na środkowym zworniku chóru znajduje się najstarszy wizerunek herbu miejskiego pochodzący z 1463 roku. Do wczesnogotyckiego ołtarza jest wsadzony późnogotycki tryptyk z roku 1494. Wartościową pamiątką jest cynowa chrzcielnica z 1406 roku. Reliefy czterech ewangelistów na ambonie (wykonanej z piaskowca) są wczesnym dziełem czeskiego rzeźbiarza J. V. Myslbeka.

Dominantą Placu Wielkiego jest niemal dwudziestometrowa kolumna barokowa, która została wybudowana dla uczczenia faktu, że miasto ominęła zaraza morowa w 1716 roku. Jej autorem był prawdopodobnie rzeźbiarz i architekt G. B. Bulla, dzieło powstało w 1717 roku.

Wierzchołek kolumny z piaskowca zdobi posąg Marii Panny. U podnóża są umieszczone plastyki Św. Anny, Św. Iwana, Św. Karola Boromeusza, Św. Jana Nepomucena, Św. Wacława, Św. Józefa, Św. Sebastiana i Św. Wawrzyńca. W dwu wnękach znajdują się plastyki Św. Jana Nepomucena i Św. Rozalii, po raz pierwszy pojawia się nowy herb Hradca Králové - lew niosący literę G (Gradec). Na podstawie są również reliefy Św. Franciszka Ksawerego i Św. Rozalii.

Budynek z okresu secesyjnego, który w 1912 roku zaprojektował architekt Osvald Polívka, jest dzisiaj siedzibą Galerii Sztuki Nowoczesnej. Co do rozmiarów i wartości kolekcji artystycznej należy do najbardziej uznawanych w Czechach. Plastyki na froncie galerii wykonane są przez Ladislava Šalouna.

Ekspozycja galerii ukierunkowana jest na sztukę nowoczesną XX wieku. Można tutaj znaleźć dzieła Bohumila Kubišty i Jana Zrzavego, Josefa Váchala, Jana Preislera, Štyrskiego, Toyen, Muziki, Šímy, Václava Špáli i Josefa Čapka. Drugą połowę XX wieku reprezentują dzieła Mikuláša Medka i Jiřího Kolářa, czy też rzeźby Olbrama Zoubka. Są tu regularnie organizowane wystawy sezonowe oraz imprezy towarzyszące.

Budynek z okresu secesyjnego, który w 1912 roku zaprojektował architekt Osvald Polívka, jest dzisiaj siedzibą Galerii Sztuki Nowoczesnej. Co do rozmiarów i wartości kolekcji artystycznej należy do najbardziej uznawanych w Czechach. Plastyki na froncie galerii wykonane są przez Ladislava Šalouna. Ekspozycja galerii ukierunkowana jest na sztukę nowoczesną XX wieku. Można tutaj znaleźć dzieła Bohumila Kubišty i Jana Zrzavego, Josefa Váchala, Jana Preislera, Štyrskiego, Toyen, Muziki, Šímy, Václava Špáli i Josefa Čapka. Drugą połowę XX wieku reprezentują dzieła Mikuláša Medka i Jiřího Kolářa, czy też rzeźby Olbrama Zoubka. Są tu regularnie organizowane wystawy sezonowe oraz imprezy towarzyszące.

Schody w ulicy Na Kropáčce, dzieło nowoczesnej czeskiej architektury wcześniejszego okresu, które w czasie swego powstania (1909 - 1910) było pod względem artystycznym nieporównywalne z niczym. Nosi imię według swego autora architekta J. Gočára, który musiał rozwiązać trudne zadanie urbanistyczne - chodziło o zamknięcie wolnej przestrzeni po zburzonym zbiorniku ciśnieniowym, nazywanym Kropáčka. Typowo użytkowe dzieło potraktował architekt z wyjątkowym poczuciem kompozycji i zastosowanego materiału. Dzięki temu posunął do przodu dalszy rozwój czeskiej owoczesnej architektury.

Sąd Regionalny z więzieniem został zbudowany w miejscu byłego obwarowania nr 35, którego usytuowanie zostało zachowane przy realizacji budowy. Historyczny kształt parceli umożliwił wybudowanie zamkniętego obiektu, który odpowiadał swojemu przeznaczeniu. Projekt arch. V. Rejchla, który inspirował się nowoczesnym klasycyzmem, został zrealizowany w latach 1933 - 1934, więzienie zostało dokończone rok później. Plastyki Prawa i Sprawiedliwości stojące po bokach wejścia opracowane zostały przez rzeźbiarza J. Bílka.

Byłe seminarium biskupie z kościołem Św. Jana Nepomucena służy dziś jako Miejska sala koncertowa. Znajduje się w miejscu, gdzie aż do 1423 roku stał gród królewski - siedziba czeskich królowych Elżbiety Ryksy i Elżbiety Pomorskiej. Kościół wraz z seminarium został zbudowany przez budowniczego V. Schneidera w latach 1709 - 14. Kościół barokowy ma podstawę krzyża łacińskiego, wnętrze wyzdobili freskami mnisi z praskiego klasztora Emausy w 1887 roku.